မိခင္တစ္ေယာက္အေျကာင္းေလးေနာ္ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ျကပါ

"မိခင္ ေမတၱာ" စာပို့သမားေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဒီရပ္ကြက္ကိုေျပာင္းလာျပီး စာပို့တဲ့ ပထမဆံုးေန့အေနနဲ့ စက္ဘီးေလးနင္းျပီး တက္ၾကႊစြာနဲ့ စာေတြပို့ေပးပါတယ္။ တေနကုန္ပို့ျပီးလို့ အိမ္နံပါတ္ (၇၈) ေရွ့ကေန စာပို့သမားေလးျဖတ္သြားေတာ့ တံခါးမၾကီးပြင့္လာျပီး အိမ္ထဲက အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ စာပို့သမားေလးကို “အေမ့စာ မပါဘူးလားဟင္…” လို့ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ့ လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္။ စာပို့သမားေလးကလဲ ဒီနားတ၀ိုက္ကရွိတဲ့အိမ္ေတြကို ေပးပို့တဲ့စာေတြကို အခုေလးတင္ေ၀ျပီးခဲ့ျပီမို့ အလုပ္သိမ္းျပီး အိမ္ျပန္ဖို့ျပင္ဆင္ေနတာဆိုေတာ့ ဒီေန့အတြက္ အဘြားအိုရဲ့စာမပါတာ ေသခ်ာေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ့ ေမးလာတဲ့ အဘြားအိုကို ဂရုဏာသက္မိျပီး အဘြားအိုစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေနာက္ေန့မွာပို့ရမယ့္ စာထုပ္ထဲကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ရွာၾကည့္လိုက္တယ္။ စာမရွိပါဘူး။ ဒါန့ဲ စာပို့သမားေလးက ၾကင္နာစြာျပံဳးျပျပီး “၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဒီေန့ေတာ့ အေမ့ရဲ့စာ မပါေသးပါဘူး။” လို့ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဘြားအိုက အလြန္စိတ္ပ်က္အားငယ္သြားတဲ့ပံုစံျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ တုန္ယင္ေနတဲ့အသံနဲ့ “ဒီေန့အေမ့ေမြးေန့ပါ။ နယူးဇီလန္မွာ ရွိတဲ့သားက အေမ့ရဲ့ေမြးေန့ေရာက္တိုင္း လက္ေဆာင္ပို့ေပးေနက်။ ဒီေန့ ေမြးေန့လက္ေဆာင္ေရာက္ရမွာ၊ ဘာျဖစ္လို့မ်ား မပါပါလိမ့္။” လို့ေျပာျပီး မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္မ်ားပါစီးက်လာပါေတာ့တယ္။ သနားတတ္တဲ့စာပို့သမားေလးက အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားျပီးေတာ့ အဘြားအိုကို “အေမရယ္…ဒီေန့မပါလဲ ေနာက္ေန့ပါမွေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာလာပို့ေပးပါမယ္ေနာ္။” လို့ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ အဘြားအိုကလည္း “ေအးပါကြယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။” လို့ေျပာျပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္သြားတယ္။ စာပို့သမားေလးက အျပန္လမ္းမွာ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာနဲ့ အဘြားအိုရဲ့အေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိေတာ့တယ္။
ေနာက္တေန့မွာ စာပို့သမားေလးက သူပို့ရမယ့္စာအထုပ္ေတြထဲက အိမ္နံပါတ္ (၇၈)ကို လိုက္ရွာတယ္။ မပါျပန္ပါဘူး။ ဒါနဲ့ အဘြားအိုကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမလဲလို့ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ သူအၾကံတစ္ခုရလာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပို့စ္ကတ္တစ္ခုနဲ့ ပန္းစည္းတစ္စည္းကို သူ၀ယ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပို့စ္ကတ္ေပၚမွာ “ေမြးေန့မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။” လို့ သူေရးလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သြက္လက္တက္ၾကြစြာနဲ့ပဲ သူစာပို့ဖို့ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္နံပါတ္ (၇၈) ေရွ့ေရာက္ေတာ့ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကိုဆြဲလိုက္ျပီး ပါးစပ္ကေနလည္း “အေမ စာပါတယ္ခင္ဗ်” လို့ေအာ္ေျပာေနတယ္။ သူအတန္ၾကာေအာင္ ေအာ္ေခၚေနေပမယ့္ အိမ္ထဲက ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ထြက္မလာပဲ တိတ္ဆိတ္လို့ ေနပါတယ္။ ဒါနဲ့သူက ပို့စ္ကတ္ေလးကို စာထည့္တဲ့ပံုးထဲထည့္ျပီး ပန္းစည္းေလးကိုေတာ့ တံခါးရြက္ၾကားမွာ ခ်ိတ္ေနတုန္း ေဘးအိမ္က အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး၊ သူ့ကို “ေမာင္ရင္…ဒီအိမ္က လူမေနတာၾကာျပီကြယ့္။ စာမွားထည့္ေနျပီထင္တယ္။” လုိ့လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူေၾကာင္အမ္းအမ္းေလး ျဖစ္သြားျပီးမွ “ေနပါတယ္ အန္တီ။ မေန့ကေလးတင္ ဒီအိမ္ကအဘြားအိုတစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို သူ့စာမပါဘူးလား လို့ေမးခဲ့ေသးပါတယ္။” လို့ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက “လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းက အဲဒီအိမ္မွာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ေနခဲ့တာ မွန္ပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ နယူးဇီလန္မွာရွိတဲ့ သူ့ရဲ့သား မေတာ္တဆျဖစ္ျပီး ဆံုးသြားရွာတယ္။ အဲဒီသတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္းမွာပဲ အဘြားအိုဟာ ရင္ကြဲနာက်ျပီး ဆံုးသြားရွာေလရဲ့” လို့ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စာပို့သမားေလးဟာ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း တို့ကို တျပိဳင္နက္တည္း ခံစားလိုက္ရပါတယ္။